Verhaal Details

**Wanneer woorden falen** Ik zat tegenover de arts in die steriele spreekkamer, mijn handen nerveus bewegend in mijn schoot. Voor de zoveelste keer probeerde ik uit te leggen hoe ik me voelde, maar de woorden leken te verdampen voordat ze mijn mond verlieten. Het was alsof er een muur van onbegrip tussen ons stond. De frustratie bouwde zich op in mijn borst als een groeiende storm. Ik had het helemaal gehad met hem - met zijn afgemeten knikjes, zijn haastige notities, zijn blik die meer op het scherm gericht was dan op mij. De boosheid kolkte in me, heet en intens, maar ik kon er geen woorden voor vinden die hij zou begrijpen. Het voelde alsof ik probeerde doornen te beschrijven aan iemand die nog nooit een roos had aangeraakt. Hoe leg je uit dat pijn niet alleen fysiek is? Dat angst zich kan vastklauwen aan je gedachten? Dat uitputting meer is dan alleen moeheid? Elke poging om mijn innerlijke wereld te vertalen naar zijn medische taal mislukte jammerlijk. Met elke gefaalde uitlegpoging zag ik hoe het vertrouwen tussen ons tot een dieptepunt daalde. Hij leek steeds ongeduldig te worden, alsof ik zijn tijd verspilde. Ik voelde me klein en onbegrepen, alsof mijn ervaring er niet toe deed omdat ik er geen passende woorden voor kon vinden. Achteraf besef ik dat ik misschien te dicht op mijn emoties zat om helder te kunnen communiceren. Had ik meer afstand kunnen nemen van mijn verhaal? Meer kunnen reflecteren op wat ik werkelijk wilde overbrengen? Misschien had ik vooraf moeten nadenken over hoe ik mijn ervaring kon vertalen naar iets wat hij kon begrijpen. Deze ervaring heeft me geleerd dat communicatie een vaardigheid is die je kunt ontwikkelen, zelfs in de meest kwetsbare momenten. Soms moeten we een stap terug doen om vooruit te kunnen gaan.