Alle Verhalen
Nieuw VerhaalBekijk alle verbeterde verhalen die zijn gedeeld.
Ik merk dat er geen aanvullende informatie is verstrekt bij de vragen 1-5. Op basis van alleen de originele tekst kan ik het volgende verbeterde verhaal maken: --- Maria staarde naar de brief in haar handen, het officiële briefhoofd van de huisartsenpraktijk voelde zwaar tussen haar vingers. "Cont...
Volledig verhaal:
Ik merk dat er geen aanvullende informatie is verstrekt bij de vragen 1-5. Op basis van alleen de originele tekst kan ik het volgende verbeterde verhaal maken: --- Maria staarde naar de brief in haar handen, het officiële briefhoofd van de huisartsenpraktijk voelde zwaar tussen haar vingers. "Controleafspraak - dringend verzoek", stond er in keurige letters gedrukt. "Ik ben genezen," mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze de brief op tafel legde. De woorden klonken hol in de stille keuken. Maandenlang had ze gevochten, had ze elke dag nieuwe kracht moeten vinden. En nu, nu voelde ze zich eindelijk weer heel. Maar de dokter wilde haar nog zien. Routinecontrole, noemden ze het. Nog meer onderzoeken, nog meer wachtkamers, nog meer van die medische blikken die haar reduceerden tot een dossier met nummers. "Ik ga er niet heen," zei ze hardop, alsof het uitspreken van die woorden haar besluit definitief maakte. Ze had al genoeg meegemaakt. Haar lichaam was sterk, haar geest helder. Wat kon een dokter haar nog vertellen dat ze niet al wist? Toch bleef de brief daar liggen, als een stille herinnering aan wat misschien nog ondekt moest worden.
Originele versie:
ik ben genezen en u moet ik toch nog langs de dokter. Ik ga er niet heen.
**Van brandwonden naar bloei: Een verhaal van posttraumatische groei** Het was niet zeker of Titus zijn brandwonden zou overleven. Toen hij uit zijn coma ontwaakte, gaf zijn behandelend arts hem echter hoop: "Er is perspectief. Het merendeel van de mensen met brandwonden komt er sterker uit." Deze...
Volledig verhaal:
**Van brandwonden naar bloei: Een verhaal van posttraumatische groei** Het was niet zeker of Titus zijn brandwonden zou overleven. Toen hij uit zijn coma ontwaakte, gaf zijn behandelend arts hem echter hoop: "Er is perspectief. Het merendeel van de mensen met brandwonden komt er sterker uit." Deze woorden zouden profetisch blijken. **De kracht van weerstand** Wat Titus vooral verbaasde tijdens zijn herstelproces, was hoe het systeem hem beoordeelde zonder hem als mens te kennen. "Dat maakte me strijdlustig," vertelt hij. "Er ontstond juist inspiratie en energie doordat ik merkte dat ze me volledig verkeerd inschatten. Op papier ben ik voor de rest van mijn leven 100 procent arbeidsongeschikt verklaard, maar die beoordeling zag niet wie ik werkelijk ben." Die weerstand werd de motor voor zijn transformatie. Gelukkig kon Titus goed herstellen en zijn droom verwezenlijken: ondernemer worden. Wat begon als bijdragen aan het platform Mijn Re-integratie, groeide uit tot iets veel groters. **Ondernemerschap met betekenis** Als oprichter van de sociale onderneming Van Zorg naar Inclusie probeert Titus nu mensen met een aandoening perspectief te bieden aan de hand van tools zoals Mijn Patiëntreis en persoonlijke coaching. Zijn eigen verhaal van transformatie neemt hij altijd mee in zijn werk. "Ik werk nu samen met verschillende partijen – onderzoekers, de overheid, zorgorganisaties – aan allerlei initiatieven op het gebied van vitaliteit en gezondheid om de zorg te verbeteren," legt hij uit. "Ik hoef geen veertig uur per week te werken; ik doe alleen zinvolle dingen en daarmee verdien ik mijn brood. Dat is wel heel mooi en dit is eigenlijk door mijn brandwonden ontstaan." **Nieuwe uitdagingen** Toch brengt zijn huidige positie ook nieuwe vragen met zich mee. "Ik sta nu in mijn kracht en dat brengt nieuwe mogelijkheden en uitdagingen," reflecteert Titus. "The sky is the limit, lijkt het. Welke keuze is de juiste?" Het is een luxeprobleem, beseft hij, maar wel een dat voortkomt uit wat psychologen posttraumatische groei noemen – het fenomeen waarbij mensen na een trauma sterker en wijzer uit de strijd komen. **De waarde van menselijk contact** Zijn ervaring heeft Titus geleerd dat het belang van persoonlijk contact met een behandelaar nog te weinig aandacht krijgt binnen de zorg. "Een zorgverlener ziet dezelfde patiënt misschien wel dertig keer in de spreekkamer. Bouw dan een relatie op als mens. Zie elkaar als gelijkwaardig. Luister naar de patiënt en geef diegene het gevoel dat hij of zij kan groeien." Voor Titus is dit geen vrijblijvende aanbeveling, maar een essentiële boodschap. "Als zorgverlener hoef je niet te veel na te denken over wat je wel en niet kunt zeggen. Je kunt veel zeggen als je dat op een respectvolle manier doet. Dit geldt ook voor huidtherapeuten: ze moeten hun waarde in de spreekkamer niet onderschatten. Ik vind hun beroep zeer waardevol." **Een boodschap van hoop** Wat Titus uiteindelijk wil meegeven aan anderen die worstelen met een aandoening of trauma, is simpel maar krachtig: "Het komt goed, omdat jij goed genoeg bent. Het is goed om te delen hoe mij dit lukt en dat anderen met een aandoening dit in principe ook kunnen doen."
Originele versie:
Sociaal ondernemer Het was niet zeker of Titus zijn brandwonden zou overleven. Gelukkig kon hij goed herstellen en zijn droom verwezenlijken: ondernemer worden. Als oprichter van de sociale onderneming Van Zorg naar Inclusie probeert hij mensen met een aandoening perspectief te bieden aan de hand van tools, zoals Mijn Patiëntreis, en coaching. Zijn eigen verhaal neemt hij daarin mee. Dit ondernemerschap komt voort uit zijn bijdrage aan het platform Mijn Re-integratie. “Op papier ben ik voor de rest van mijn leven 100 procent arbeidsongeschikt verklaard. Maar nu ben ik samen met verschillende partijen, zoals onderzoekers en de overheid, allerlei initiatieven aan het ontwikkelen op het gebied van vitaliteit en gezondheid om de zorg te verbeteren. Ik hoef geen veertig uur per week te werken; ik doe alleen zinvolle dingen en daarmee verdien ik mijn brood. Dat is wel heel mooi en dit is eigenlijk door mijn brandwonden ontstaan. Het is goed om te delen hoe mij dit lukt en dat anderen met een aandoening dit in principe ook kunnen doen.” Persoonlijk contact Het belang van persoonlijk contact met een behandelaar krijgt nog te weinig aandacht binnen de zorg, vindt Titus. Hij hoopt dat dit in de toekomst verbetert. “Een zorgverlener ziet dezelfde patiënt misschien wel dertig keer in de spreekkamer. Bouw dan een relatie op als mens. Zie elkaar als gelijkwaardig. Luister naar de patiënt en geef diegene het gevoel dat hij of zij kan groeien. Als zorgverlener hoef je niet te veel na te denken over wat je wel en niet kunt zeggen. Je kunt veel zeggen als je dat op een respectvolle manier doet. Dit geldt ook voor huidtherapeuten: ze moeten hun waarde in de spreekkamer niet onderschatten. Ik vind hun beroep zeer waardevol. Dat wordt misschien niet altijd zo gezien.”
**Van structuur naar chaos** Na dagen op de intensive care, waar elke minuut gepland was en elk detail klopte, werd ik overgeplaatst naar een gewone afdeling. Wat volgde was het tegenovergestelde van alles wat ik had ervaren: pure chaos. Niemand wist waar ik heen moest. Uren doolde ik door eindelo...
Volledig verhaal:
**Van structuur naar chaos** Na dagen op de intensive care, waar elke minuut gepland was en elk detail klopte, werd ik overgeplaatst naar een gewone afdeling. Wat volgde was het tegenovergestelde van alles wat ik had ervaren: pure chaos. Niemand wist waar ik heen moest. Uren doolde ik door eindeloze ziekenhuisgangen, van de ene verpleegster naar de andere, van afdeling naar afdeling. Telkens weer dezelfde blik van verwarring, hetzelfde antwoord: "Dat weet ik niet, vraag het maar aan mijn collega." De overgang was zo abrupt dat het pijn deed. Van de strakke organisatie van de IC, waar iedereen precies wist wat er moest gebeuren, naar deze wirwar van onwetendheid en miscommunicatie. Elke vraag die ik stelde werd beantwoord met een schouderophalen. Elke poging om helderheid te krijgen liep op niets uit. De angst begon toe te slaan. Als het ziekenhuis niet eens wist waar ik thuishoorde, hoe kon ik dan vertrouwen hebben in mijn zorg? Het gevoel van veiligheid dat ik op de IC had opgebouwd, verdween met elke stap door die gangen. Uiteindelijk vond ik een bed, maar de schade was al aangericht. Het besef dat structuur en duidelijke communicatie zo cruciaal zijn, niet alleen voor de zorg zelf, maar ook voor het vertrouwen en de gemoedsrust van de patiënt, zal me altijd bijblijven.
Originele versie:
Ik werd van ic naar een afdeling gebracht en niemand wist waar ik moest zijn. Uren wandelen door de gangen. En nog geen plaats.
**Een dag in het ziekenhuis** De pijn kwam plotseling, in felle scheuten door mijn buik. In het begin dacht ik dat het wel zou overgaan, zoals buikpijn meestal doet. Maar na een tijdje werd het alleen maar erger, en ik werd er steeds verdrietiger van. De pijn maakte me niet alleen fysiek zwak, maar...
Volledig verhaal:
**Een dag in het ziekenhuis** De pijn kwam plotseling, in felle scheuten door mijn buik. In het begin dacht ik dat het wel zou overgaan, zoals buikpijn meestal doet. Maar na een tijdje werd het alleen maar erger, en ik werd er steeds verdrietiger van. De pijn maakte me niet alleen fysiek zwak, maar ook emotioneel kwetsbaar. Mijn familie was lief voor me en hoopte dat een bezoek aan het ziekenhuis zou helpen. Zij zagen hoe ik leed en wilden het beste voor me. Samen besloten we dat ik naar de dokter moest, omdat de pijn maar niet wilde verdwijnen. In het ziekenhuis voelde ik me zenuwachtig maar ook hoopvol. Ik had één grote wens: dat de dokter zou kunnen ontdekken wat er mis was en vooral iets zou kunnen doen waardoor de pijn eindelijk zou overgaan. Die hoop hield me staande, ook al wist ik niet precies wat me te wachten stond. Het was een moeilijke dag, maar ik leerde dat je soms hulp moet zoeken wanneer je lichaam je waarschuwt dat er iets niet klopt. En dat er altijd mensen om je heen zijn die om je geven.
Originele versie:
Ik was in het ziekenhuis omdat ik buikpijn had. Ik moest naar de dokter omdat het niet overging.
**Een Pijnlijke Les in Leiderschap** Ik werd geraakt door een diepe persoonlijke schaduw - het besef dat wat er was misgegaan het directe gevolg was van mijn eigen tekortkomingen als leider. Slecht leiderschap, gebrekkige communicatie en onvoldoende toezicht op teamleden hadden geleid tot een situa...
Volledig verhaal:
**Een Pijnlijke Les in Leiderschap** Ik werd geraakt door een diepe persoonlijke schaduw - het besef dat wat er was misgegaan het directe gevolg was van mijn eigen tekortkomingen als leider. Slecht leiderschap, gebrekkige communicatie en onvoldoende toezicht op teamleden hadden geleid tot een situatie die ik had kunnen en moeten voorkomen. De teleurstelling was immens. Wat pijn deed was vooral het bewustzijn dat dit juist een veilige plek had moeten zijn - een omgeving waar mensen konden floreren en groeien. In plaats daarvan had ik gefaald in het creëren van die beschermende ruimte die mijn team verdiende. Ik merkte hoe moeilijke gesprekken systematisch werden vermeden. Er werd omheen gesproken, issues werden weggemoffeld, en echte dialoog vond niet plaats. Deze communicatiebreuk werd een gif dat langzaam door de organisatie sijpelde. Het gebrek aan veiligheid leidde tot een spiraal van destructieve gevolgen: argwaan groeide, weerstand nam toe, mensen werkten overuren tot aan burnout, trokken zich terug in afzondering, en verloren hun motivatie. Het team begon uit elkaar te vallen. Wat opviel was hoe mensen hun toevlucht zochten tot kleinere groepen - ze richtten zich op de mini-teams waar ze nog enige verbinding en veiligheid voelden. Het grote geheel viel uiteen in geïsoleerde eilandjes. Deze ervaring leerde me dat leiderschap niet alleen gaat om richting geven, maar vooral om het creëren van een fundament van vertrouwen en veiligheid waarop mensen kunnen bouwen. Zonder dat fundament stort alles in - en draag je als leider daar de verantwoordelijkheid voor.
Originele versie:
Ik aangeraakt was met de persoonlijke shade dat het gevolg was van slecht leiders hap, gebrekkig communicatie onvoldoende toezicht van het team op het individu.
**Van verlies naar triomf: Mijn reis naar de Invictus Games** Ik herinner me het eerste moment dat ik in een zit-ski zat alsof het gisteren was. Een golf van emoties spoelde over me heen: verbazing over wat er mogelijk was, pure blijdschap om weer op de piste te staan, maar ook een steek van bezorg...
Volledig verhaal:
**Van verlies naar triomf: Mijn reis naar de Invictus Games** Ik herinner me het eerste moment dat ik in een zit-ski zat alsof het gisteren was. Een golf van emoties spoelde over me heen: verbazing over wat er mogelijk was, pure blijdschap om weer op de piste te staan, maar ook een steek van bezorgdheid - zou dit wel lukken? Op dat moment kreeg ik mijn vrijheid met betrekking tot skiën terug, zonder te beseffen dat dit het startpunt zou worden van een veel groter avontuur. Het beslissende moment kwam toen ik hoorde dat de Invictus Games in Canada zouden plaatsvinden en dat zit-ski een onderdeel zou zijn. "Daar ga ik voor!" dacht ik meteen. Het voelde alsof ik urenlang in de file had gestaan en plotseling weer door kon rijden - die plotselinge doorbraak naar nieuwe mogelijkheden. Die Invictus Games werden een unieke en onvergetelijke ervaring, vergelijkbaar met een uitzending. Niet alleen vanwege de prestaties die geleverd werden of het internationale aspect, maar vooral door de ongelooflijke saamhorigheid. Bij het rolstoelbasketbal was het hele team aanwezig, net als alle mensen die er waren voor andere sporten. Overal waren we met z'n allen. Dat voelde als één groot team - er voor elkaar zijn, niet alleen voor jezelf. Wat ik daar leerde, draag ik nog steeds met me mee: dat er nog heel veel mogelijk is in een rolstoel, je moet je er alleen toe zetten. Daarom ben ik nu ook Krav Maga gaan doen. De Games hebben me getoond dat grenzen vaak bestaan in je hoofd. Het is iets wat ik meeneem in mijn hart - het is zo impactvol geweest. Weinig dingen hebben zoveel impact op je leven. Net als een uitzending of het krijgen van kinderen: je verandert blijvend. Het heeft me niet alleen als sporter gevormd, maar als mens.
Originele versie:
Ik herinner me het eerste moment dat ik in een zit-ski zat en daarmee mijn vrijheid met betrekking tot skiën teruggekregen. Dit was voor mij, zonder dat ik dat zelf direct doorhad, de opstap naar de deelname aan de Invictus Games. Die Invictus Games waren een unieke en onvergetelijke ervaring, vergelijkbaar met een uitzending. Dit had te maken met de saamhorigheid, prestaties die geleverd worden, de commitment die iedereen heeft en het internationale aspect.
**Een worsteling tussen loyaliteiten** De start van onze academische werkplaats verliep allesbehalve soepel. We bevonden ons in een oncomfortabele spagaat tussen verschillende verwachtingen: onze financierder eiste 100% inzet op onderzoek, terwijl de hoogleraar onder wie we zouden vallen 60% van on...
Volledig verhaal:
**Een worsteling tussen loyaliteiten** De start van onze academische werkplaats verliep allesbehalve soepel. We bevonden ons in een oncomfortabele spagaat tussen verschillende verwachtingen: onze financierder eiste 100% inzet op onderzoek, terwijl de hoogleraar onder wie we zouden vallen 60% van onze tijd wilde inzetten voor onderwijs. Dit conflict was extra pijnlijk omdat we zelf ook geen behoefte hadden aan die onderwijstaak - we wilden ons volledig kunnen richten op het onderzoek waarvoor we waren aangesteld, en voelden ons loyaal naar de partij die ons bekostigde. Door deze onwerkbare situatie werden we uiteindelijk elders in de organisatie geplaatst. Wat volgde was een periode van sociale isolatie die dieper ging dan bureaucratische meningsverschillen. Het roddelen over onze situatie was vernederend, maar nog pijnlijker was het systematisch buitengesloten worden van belangrijke beslissingen. Een bijzonder gênant moment was toen PhD-functies werden verdeeld zonder dat wij hiervan op de hoogte waren gesteld. We kwamen dit per toeval te weten via een externe gesprekspartner, die er vanuit ging dat we natuurlijk al op de hoogte waren. Het was beschamend om toe te moeten geven dat we niets wisten, terwijl we wel degelijk interesse en behoefte hadden gehad aan die mogelijkheden. Deze uitsluiting maakte ons argwanend in overleggen met onze leidinggevende. We begonnen de werkplek te mijden waar mogelijk en spraken veel onder elkaar over de frustrerende situatie. Het gevoel van machteloosheid groeide: we telden niet mee, terwijl we wel volop aan het presteren waren. Uiteindelijk realiseerden we ons dat we een andere strategie nodig hadden. We besloten harder en vooral slimmer te werken - niet alleen onze prestaties leveren, maar ook onze leidinggevende meer eigenaar maken van onze problemen. Door hem actief te betrekken bij onze uitdagingen, creëerden we meer begrip en draagvlak voor onze positie. Deze ervaring leerde ons een belangrijke les: in complexe organisaties kun je je positie nooit als vanzelfsprekend beschouwen. Als je even niet oplet, ben je de sjaak. Het heeft ons geleerd om pro-actiever te communiceren en onze stakeholders beter mee te nemen in onze werkelijkheid.
Originele versie:
Bij het opstarten van de academische werkplaats was de situatie sociaal onveilig. Reden was dat de hoogleraar waaronder wij zouden worden opgehangen 60% van onze tijd ons in het onderwijs wilde laten participeren. Maar wij worden door een andere partij bekostigd die 100% onderzoek verwacht. Daarom zijn we elders in de organisatie geplaatst maar wordt er wel over ons geroddeld en worden we buiten relevante beslissingen gehouden.
**Een onveilig gevoel in het ziekenhuis** Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis, kort na mijn operatie, voelde ik me kwetsbaar en onzeker. Mijn lichaam herstelde nog van de ingreep en ik had moeite met de normale lichamsfuncties die normaal gesproken zo vanzelfsprekend waren. Toen kwam er een ve...
Volledig verhaal:
**Een onveilig gevoel in het ziekenhuis** Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis, kort na mijn operatie, voelde ik me kwetsbaar en onzeker. Mijn lichaam herstelde nog van de ingreep en ik had moeite met de normale lichamsfuncties die normaal gesproken zo vanzelfsprekend waren. Toen kwam er een verpleegkundige naar mijn bed. Haar toon was direct en onaardig toen ze zei dat ik moest plassen, anders zouden er "andere maatregelen" komen. De manier waarop ze dit zei - koud en zonder enige vorm van begrip - maakte me onmiddellijk bang. Ik begreep dat ze waarschijnlijk catheterisering bedoelde, iets waar ik erg angstig voor was. Mijn lichaam reageerde onmiddellijk op de stress. Ik werd wit, misselijk en voelde hoe de paniek door me heen ging. Dit wilde ik absoluut niet laten gebeuren, maar ik voelde me machteloos in mijn ziekenhuisbed. Het gevoel van veiligheid dat ik zo hard nodig had als patiënt, was volledig verdwenen. **Wat ik had gehoopt te ervaren:** Als patiënt in een kwetsbare situatie had ik behoefte aan een verpleegkundige die rustig en betrokken zou zijn. Iemand die me het gevoel zou geven dat ik veilig was, die uitleg zou geven over waarom bepaalde dingen nodig waren, en die begrip zou tonen voor mijn angsten. Een zorgverlener die zou erkennen dat herstel tijd kost en dat patiënten soms extra ondersteuning nodig hebben in plaats van dreigementen. Deze ervaring leerde me hoe cruciaal de manier van communiceren is in de zorg, en hoe groot de impact kan zijn van een onzorgvuldige benadering op het welzijn van een patiënt.
Originele versie:
Ik was in het ziekenhuis en daar werd ik geopereerd. Er was een onvriendelijk verpleegkundige die zei dat ik moest plassen anders kwamen er andere maatregelen
**Een kostbare les in Duitsland** Afgelopen donderdag beleefde ik een van de meest frustrerende dagen van het jaar. Mijn zoon was met mijn auto op vakantie naar Duitsland gegaan, maar wat als een zorgeloze trip had moeten zijn, eindigde in een complete ramp. De motor was volledig oververhit geraakt...
Volledig verhaal:
**Een kostbare les in Duitsland** Afgelopen donderdag beleefde ik een van de meest frustrerende dagen van het jaar. Mijn zoon was met mijn auto op vakantie naar Duitsland gegaan, maar wat als een zorgeloze trip had moeten zijn, eindigde in een complete ramp. De motor was volledig oververhit geraakt – en dat terwijl hij veel te hard had gereden, ondanks al mijn waarschuwingen vooraf. Het ergste van alles? Hij vond het nog grappig ook. Terwijl ik me zorgen maakte over de schade en de kosten, kon hij er alleen maar om lachen. Die houding maakte me héél erg boos. Dit was niet zomaar een kleine krasje – de auto was total loss. Dus moest ik zelf naar Duitsland om alle papierwerk en formaliteiten te regelen. Wat een nachtmerrie werd dat. Ik snapte helemaal niets van de Duitse kentekenbewijzen en bureaucratie. Uren heb ik doorgebracht op kantoren, proberen uit te leggen wat er gebeurd was en hoe we dit konden oplossen. Gelukkig is alles uiteindelijk wel goed gekomen. De verzekering heeft het opgepakt en ik heb inmiddels vervanging geregeld. Maar één ding staat vast: mijn zoon krijgt nooit weer de sleutels van mijn auto. Deze dure les heeft me geleerd dat vertrouwen iets is wat je kunt verliezen – en soms voor altijd.
Originele versie:
Afgelopen donderdag moest ik. naar Duitsland want mijn auto was total loss en moest daar alles regelen. Mijn zoon was op vakantie met de auto maar de motor is nu helemaal stuk
**Autopech in Bamberg: Wanneer een vakantie onverwacht een wending neemt** We waren net aangekomen in het pittoreske Bamberg, Duitsland, toen mijn Volvo ons de stuipen op het lijf joeg. Tijdens het inparkeren begon de achteras ineens enorm te piepen en te kraken - geluiden die je als autoliefhebber...
Volledig verhaal:
**Autopech in Bamberg: Wanneer een vakantie onverwacht een wending neemt** We waren net aangekomen in het pittoreske Bamberg, Duitsland, toen mijn Volvo ons de stuipen op het lijf joeg. Tijdens het inparkeren begon de achteras ineens enorm te piepen en te kraken - geluiden die je als autoliefhebber direct in je maag voelt. De eerste reactie was pure paniek. Hier stonden we dan, honderden kilometers van huis, met een auto die alarmerend veel herrie maakte. Mijn gedachten schoten meteen naar het ergste scenario: zouden we onze vakantie moeten afbreken? Al die plannen, die voorpret, die geboekte accommodaties - zou dit het einde betekenen van onze langverwachte reis? De frustratie was voelbaar. Net nu we eindelijk konden ontspannen, gooit de techniek roet in het eten. Bambergs historische straatjes, die we zo graag wilden verkennen, leken ineens ver weg terwijl we naar die verontrustende geluiden luisterden. Gelukkig bleek de situatie minder dramatisch dan gevreesd. Na wat onderzoek en een bezoek aan een lokale garage konden we onze reis voortzetten. Wat begon als een potentiële ramp, eindigde als een klein obstakel dat ons leerde dat niet elke autopech het einde van de wereld betekent - en dat Duitse monteurs net zo behulpzaam kunnen zijn als de Nederlandse.
Originele versie:
tijdens de vakantie begint mijn Volvo op de achteras enorm te piepen en kraken. paniek!